20 november, 2009

Kandidaat!

Morgen is de Algemene Ledenvergadering van GroenLinks Amsterdam. De lijst wordt vastgesteld. Ik zal kandidaat zijn vanaf plek 3. Eerlijk is eerlijk: ik vind het spannend! Gaat het lukken? Ik hoop het wel en heb een flyertje gemaakt en mensen gevraagd hun steun voor me uit te spreken. Hieronder de tekst van het flyertje en de mensen die wilden steunen. Waarvoor nog dank!

Mijn Amsterdam is verdraagzaam, zorgzaam en daagt uit. Mijn Amsterdam geeft en laat mensen de ruimte om te zijn wie ze willen zijn en te doen wat ze willen doen. Mijn Amsterdam is zorgzaam voor wie het niet op eigen kracht redt en daagt mensen uit om het beste in zichzelf naar boven te halen. Mijn Amsterdam investeert in groen in en om de stad en verzint slimme oplossingen om de lucht schoon te maken en de stad bereikbaar te houden. En in mijn Amsterdam wordt veel gelachen! Mijn Amsterdam wordt
GroenLinks

Een beetje ervaring kan geen kwaad. Wij gaan voor Jan: Kas Burger, Marieke Ruinaard, Laetitia Ederveen, Fons Bongers, Ariane Blokzijl, Frans van der Laar, Paulus de Wilt, Arlien Bakker, Jan de Laat, Astrid Kuiper, Will Codrington, Ron Out, Trinet Onvlee, Michael Blok, Firoez Azarhoosh, Richard Wouters, Antoinette Tanja, Mellouki Cadat, Ronald Faber, Barbara Devilee, Maarten van der Meer, Dirk de Jager, Inez Jeunhomme

19 november, 2009

Integratienota

Wat een raar bericht in het Parool van dinsdag. Onder de kop “Van der Laan: migrant moet zich voegen” bericht de krant over de integratienota van de minister van Wonen, Wijken en Integratie. Integratie komt niet zomaar van twee kanten, zo begrijp ik, want van migranten mag een extra inspanning worden gevraagd.

Kan ik me iets bij voorstellen. Nederlands leren. Dat lijkt me wel een inspanning die je van migranten mag verwachten. En je een beetje verdiepen in de Nederlandse zeden en gebruiken. Allemaal dingen die handig zijn als je je als nieuwkomer wilt redden op werk, schoolplein of sportveld. Dus dat het niet evenwichtig was, wisten we allemaal al jaren. En eerlijk gezegd heb ik nooit de indruk gehad dat we daar doekjes om wonden.

Maar in de krant lees ik dat migranten ook een onomwonden keus moeten maken voor de Nederlandse samenleving. Tsja. Als de gedachte is dat migranten actief deel uit gaan maken van de Nederlandse samenleving, is dat natuurlijk uitstekend. Maar ik zou de Nederlanders niet de kost willen geven die geen actief deel uit maken van de samenleving. Dus hoe moet dat dan met migranten die dat ook niet doen? Of zijn die dan juist heel erg geïntegreerd? En hoe moet dat dan met mijzelf? Ik ben lid geworden van GroenLinks omdat ik vond dat er aan de Nederlandse samenleving wel wat mocht veranderen. Dus ook ik kies niet onomwonden voor de Nederlandse samenleving.

Ook de uitsmijter is verwarrend. Want, zo lezen we, de nota is te zien als een handreiking aan de bewoners van de grote steden, waar bewoners ‘de wijk waarin zij soms al decennia wonen, niet meer als de hunne ervaren.” Ik woon al geruime tijd in het oostelijk deel van de stad, heb de stad zien veranderen en voel me er eigenlijk steeds meer thuis. Mijn boosheid is dat er mensen zijn die steeds maar mijn buren voor alles en nog wat uitmaken, vooral omdat ze moslim zijn. Maar die buren wonen er soms ook al decennia.

09 november, 2009

Wir sind das Volk

Twintig jaar geleden viel de Berlijnse Muur. Simpel, als gevolg van een vergissing op een persconferentie. In strijd met alle afspraken meldde politbureaulid Günther Schabowski dat alle reisbeperkingen in de DDR met onmiddellijke ingang waren opgeheven. Een run op de muur ontstond en grenswachten wisten niet beter dan de slagbomen maar open te gooien. ik vind het de mooiste vergissing van de 20ste eeuw.

Neuengamme

Oom C. uit Hawaii is over, zoals dat zo mooi heet. Oom C. is 86 en niet alleen gekomen voor familiebezoek. Hij is ook in Nederland om de contactdag van de Stichting Vriendenkring Neuengamme te bezoeken. Oom C. zat aan het eind van de Tweede Wereldoorlog in het concentratiekamp Neuengamme en heeft dat overleefd. Als chauffeur en belangstellende ben ik – samen met mijn moeder en de dochter van oom C. – afgelopen zaterdag met oom C. meegeweest naar de contactdag.

Ik was onder de indruk. Allereerst van het feit dat de oorlog in de levens van nabestaanden zo lang nog een rol speelt, of je vader nou wel of niet terugkeerde. Onzekerheid over de omstandigheden waaronder hij is overleden, waar hij begraven is en of er nog tastbare herinneringen ergens in een kast liggen. Een van de sprekers toonde de trouwring en horlogeketting van zijn vader, die pas in 2005 opdoken. Een leven met een overlevende die doet of er niets aan de hand is, maar op vakantie in Oostenrijk volledig van slag raakt als hij bars wordt toegesproken in het Duits. Een opvoeding waar ieder conflict vermeden werd, omdat vader daarvan zo van streek raakt.

Fascinerend was het verhaal van de man die in een split second besloot om – ondanks zijn eigen deplorabele fysieke toestand - mee te gaan met de russen die op transport werden gezet en begonnen aan een dodenmars door Duitsland. Op mijn vraag hoe hij dat in die ene seconde besloot, antwoorde hij dat alles beter was dan te blijven, tussen de lijken en de doodzieke mensen. In de auto op weg naar huis realiseerde ik me dat hij alleen tot dat besluit in staat moet zijn geweest omdat hij geestelijk ongebroken was.

04 november, 2009

Dwars Kandidatendebat

Morgenavond is het Dwarse Kandidatendebat. Het is niet uit lamlendigheid dat ik daar niet bij ben. Met onderstaand berichtje heb ik me zojuist afgemeld.

Beste Dwarsers,

Gesteund worden door Dwars. Ik zou het wel mooi vinden. Ik was dus graag op 5 november mijn kandidatuur voor de gemeenteraad komen bepleiten in het Dwarse Kandidatendebat. Maar ik kan niet. Kwestie van prioriteiten stellen. Voorlopig ben ik naast kandidaat voor de GroenLinkse lijst ook nog lid van het Dagelijks Bestuur van stadsdeel Zeeburg. En op 5 november kies ik voor de informatieavond voor bewoners rond het Javaplantsoen en omgeving. Het stadsdeel gaat daar namelijk een jongerencentrum vestigen. Een goed idee en een jongerencentrum is nodig in de Indische Buurt. Gelukkig wordt het er een van handen uit de mouwen en dingen doen en niet een beetje hangen met een dvd-tje. Dus daar wil ik graag voor pleiten. En pleiten voor een jongerencentrum is meestal hard nodig, omdat omwonenden hun vestiging met lichte huiver tegemoet zien. Daar gaan we een mouw aan passen, maar daar is dus wel een goed gesprek voor nodig. Dus als jullie het niet erg vinden, ben ik er morgenavond niet.

Ik wens jullie een goed debat toe en als het kan, kom ik nog even langs.

Vriendelijke groet,
Jan Hoek

Zwart en Wit

Mijn dochters zijn hele witte kinderen. Ze zitten op een hele zwarte school. Dat was in zekere zin een weloverwogen keuze. We wilden voor onze kinderen een openbare school zonder bijzonder onderwijs als Montessori of Jenaplan. De school moest om de hoek staan zodat vriendjes en vriendinnetjes ook om de hoek zouden wonen. De school die aan die eisen voldeed, was een zwarte school.

Aan de ene kant vonden we dat eigenlijk wel een bonus. Amsterdam is over een jaar of vijftien een heel erg gemengde stad, dus is het goed als onze dochters zo snel mogelijk leren hoe je in die heel erg gemengde stad je weg kunt vinden. En waar leer je dat sneller dan op een school waar vooral kinderen zitten die op het eerste gezicht anders zijn dan jij?

Maar eng was het ook wel. Zo was ik zelf in de jaren ’70 het enige Hollandse kind in een Limburgse jongensklas geweest, en op die uitzonderingspositie keek ik met gemengde gevoelens terug. Gelukkig ging er nog een wit kind naar de klas van onze oudste dochter.

Hoe eng het precies was, bleek bij de middelste dochter. Toen we na een paar maanden school de eerste groepsfoto zagen, ontdekten we dat zij het enige witte kind in de klas was. Wij hadden het tot dan toe niet gemerkt en zij had er niet onder geleden.

Nooit getwijfeld? Natuurlijk wel, al was het maar omdat onze witte en/of hoog opgeleide omgeving wel eens de wenkbrauwen fronste. In zo’n moment van twijfel hebben we wel eens een rondje gemaakt langs de verschillende zwarte en witte scholen om ons heen. We zagen dat er op al die scholen wel wat aan te merken was. Wij konden maar één conclusie trekken: een school is net zo goed als de meester of juf die voor de klas van je kind staat.

Deze column verscheen in het laatste nummer van De Brug.

03 november, 2009

Trouw

NRC Handelsblad van gisteren meldt dat allochtonen nog vaak onderling huwen. Zes op de tien niet westerse allochtonen huwden vorig jaar een partner uit de eigen bevolkingsgroep. Ik vind het altijd wel mooie berichten. Ze bevestigen de lezer in het beeld dat het met de integratie maar moeizaam gaat en aangezien hij dat beeld toch al had, is dat heel geruststellend.

Klopt het beeld? Tsja. De laatste keer dat ik me erin verdiepte, woonden er in Nederland meer autochtonen dan allochtonen. Het bericht meldt het niet, maar het zou me verbazen wanneer vier op de tien autochtonen in 2008 huwden met een niet westerse allochtone partner. De kop had dus ook kunnen luiden: Allochtonen kiezen vaker voor gemengd huwelijk dan autochtonen. Dat klinkt alweer een stuk geïntegreerder.