28 maart, 2008

Film

Vanochtend heb ik naar Fitna gekeken. Een anti-climax, is dit het nou, na al die commotie? Dat waren de gedachten die (ook) door mijn hoofd gingen. Maar wat een afgestompte reactie, eigenlijk. De film wil ons doen geloven dat moslims het de normaalste zaak van de wereld vinden om anders-denkenden het hoofd af te hakken. Een absurde en bespottelijke gedachte. Krenkend ook, en – jawel – angst zaaiend en aanzettend tot haat. En dat vind ik dan een anti-climax. Ik ben blijkbaar al aan heel veel gewend geraakt. Wie 15, 20 jaar geleden zo’n film had gemaakt, zou – daar twijfel ik eigenlijk niet aan – zondermeer zijn veroordeeld door de rechter. Maar pas na de vertoning van de film, en zo hoort het ook.

17 maart, 2008

Lekker op tijd

Voor de zekerheid heb ik het nog maar even opgezocht, maar het was dus in 2001 dat het Internationaal Olympisch Comite koos voor Beijing om de olympische spelen van 2008 te organiseren. Dat is dus zo’n zeven jaar geleden.

Het jaarboek 2001 van Amnesty International doet verslag over de mensenrechtensituatie in China in 2000. Da’s geen prettig verhaal. Ook zonder jaarboeken van Amnesty International kon je dat rond de millenniumwisseling trouwens wel weten. Daarvoor hoefde je af en toe maar een krant open te slaan of een keer naar het nieuws te kijken.

Toch bijzonder dat dan nu pas de discussie losbarst over de vraag of het wel zo’n goed idee is om de Olympische Spelen in China te houden. Maar ja, beter laat dan nooit.

15 maart, 2008

Eindverantwoordelijk coördinator

Vandaag nam Joost de Jager afscheid bij de Voedselbank Amsterdam. Joost de Jager was “eindverantwoordelijk coördinator” van de voedselbank. In de vacature voor zijn opvolger staat te lezen dat van hem of haar wordt verwacht zonder vergoeding 30 uur aan de slag te gaan. Het minste wat ik kon doen was Joost de Jager een afscheidskadootje gaan brengen.

De mensen van de voedselbank werken hard om hun “klanten” iedere week van een voedselpakket te voorzien. Steeds meer zet de voedselbank zich er voor in om die klanten ook het “normale” circuit van uitkering, schuldhulpverlening en werk in te krijgen. Dat is niet meer dan terecht, want de voedselbank hoort geen eindstation te zijn.

De relatie tussen de overheid en de voedselbank blijft een lastige. In het Nederlandse sociale systeem hebben we solidariteit tussen mensen omgezet in rechten van individuen ten opzichte van de overheid. Welbeschouwd is dat systeem sluitend. En dus zou er geen voedselbank hoeven te zijn. Maar een systeem dat in theorie sluitend is, hoeft dat in de praktijk nog niet te zijn. Dat is het dan ook niet, omdat het systeem eisen stelt aan mensen. En omdat die eisen er zijn, zijn er mensen die daaraan niet voldoen. Mensen die niet legaal in Nederland verblijven, mensen die niet aan schuldsaneringstrajecten willen deelnemen of ze niet volhouden, mensen die niet snappen hoe het systeem werkt. Om er maar een paar te noemen.

Het is terecht dat het systeem eisen stelt, al zijn sommige eisen wel erg zwaar. En soms zijn ze te zwaar. Laten we mensen die aan een schuldsaneringstraject deelnemen niet te weinig geld overhouden om een beetje fatsoenlijk van te leven? Is het systeem in de praktijk ook echt toegankelijk voor mensen met een geestelijke beperking of psychise ziekte? Rhetorische vragen, eigenlijk.

Maar dan nog blijven er terechte eisen en mensen die aan die eisen niet kunnen of willen voldoen. Dan houdt de solidariteit een keer op. En resteert de barmhartigheid. Daar zijn ze best goed in, bij de voedselbank. De overheid mag dan best een handje helpen, maar kan de voedselbank niet het systeem in trekken.

09 maart, 2008

Fitna

(even geen zin)